Posted by Abel Coenen on 10/14 at 12:06 PM
Fundamentele wijziging – herintroductie artikel 19’s
Was één van de doelstelling van de Wro in 2008 niet dat het bestemmingsplan het belangrijkste instrument in de ruimtelijke ordening zou zijn? Hiermee zou het tijdperk van de populaire artikel 19’s voorgoed voorbij zijn. Dit standpunt is de afgelopen tijd steeds verder vervaagd. In eerste instantie al vrij snel toen het vereiste om projectbesluiten (jaja projectbesluiten, kent u ze nog?!) binnen 1 jaar in een bestemmingsplan te verwerken werd losgelaten. En nu, 6 jaar later door een grote hoeveelheid aan ruimtelijke ontwikkelingen over te hevelen naar de zogenaamde kruimelgevallen regeling. Ondertussen denken we dat we niet meer van kruimelgevallenregeling mogen spreken, maar dat we een andere term moeten introduceren. Wat dacht u van de naam van het wetsvoorstel: ‘quickwins’. Alhoewel geen Nederlands, dekt deze term de lading beter.
Hoe dan ook, het primaat van het bestemmingsplan komt steeds meer te vervagen. Wat betekent dit voor de kenbaarheid van de ruimtelijke ordening voor burgers? En hoe behoudt de overheid het overzicht?
Laten we bij de burger beginnen. Het is mooi dat we via de website ruimtelijkeplannen.nl onder andere kunnen inzien wat er naast uw woning mag worden gebouwd en hoeveel vierkante meters maximaal voor een beroep aan huis mag worden benut. Maar misschien is ondertussen voor het hele blok ernaast wel een vergunning verleend voor een enorm kinderdagverblijf. Of een studentencomplex. Of een hoger gebouw. Met andere woorden, welk waarheidsgehalte kunnen we nog ontlenen aan een bestemmingsplan en ruimtelijkeplannen.nl? Om te achterhalen welke mogelijkheden ergens gelden, moeten we immers niet meer alleen het bestemmingsplan raadplegen, maar ook alle andere ruimtelijke besluiten. En laten nou die ‘quickwins’ niet zomaar boven tafel te krijgen zijn. Althans, noch op ruimtelijkeplannen.nl, noch op gemeentelijke raadpleegomgevingen worden dergelijke vergunningen gepubliceerd. We hebben ook nog geen wijziging van het Bor voorbij zien komen waaruit blijkt dat ook ‘quickwins’ via die websites moeten worden ontsloten. Het wordt daarmee voor burgers veel belangrijker om publicaties – die in steeds meer gemeenten tegenwoordig alleen via de digitale weg gaan - in de gaten te houden. De vraag is of men zich daarvan bewust is.
En dan de overheid. Tot 1 juli 2013 is hard gewerkt om alle bestemmingsplannen op tijd actueel te krijgen. Alle verleende vergunningen zijn verzameld en vertaald in een passende regeling. Lang is gediscussieerd over flexibiliteit, bijgebouwenregelingen, wijzigingsbevoegdheden om zo de procedurelast te verminderen en een toekomstgericht bestemmingsplan te hebben. En 1,5 jaar later zijn de artikel 19’s terug… Het werk is overigens niet voor niets geweest: de bestemmingsplannen geven een goed beeld van de situatie bij vaststelling. En de flexibiliteitsbepalingen geven aan welke richting de gemeente op wil en dus wanneer ze mee wil werken aan een afwijking van het bestemmingsplan. Het risico ligt echter op de loer dat er wederom een woud aan vergunningen ontstaat. Wie heeft het overzicht nog?
Rob Schram & Karin Markerink
Deel deze pagina
Posted by Abel Coenen on 10/09 at 03:32 PM
Get ready for the quickwins!
De quickwins komen er nu echt aan!
Wat staat ons per 1 november te wachten? De komende weken bespreken we met en voor u een aantal krenten uit de pap, waaronder:
• fundamentele wijziging: het bestemmingsplan staat niet meer centraal?
• hoe gaan gemeenten hun proces aanpassen op 8 weken besluitvorming?
• kostenverhaal: wat veranderen de quickwins op dit punt?
• mantelzorg: wat maakt het wetsvoorstel vergunningvrij mogelijk?
• erfbebouwing: is het nog nodig dit in het bestemmingsplan te regelen?
• tijdelijke vergunning: is 10 jaar nog wel tijdelijk? En overzien we de consequenties?
• functiewijzigingen: nóg meer mogelijkheden voor een snelle transformatie van bestaand vastgoed!
Houd onze blogs de komende weken dus in de gaten zodat de quickwins geen verrassingen meer voor u hebben en u er optimaal gebruik van kunt maken!
Karin Markerink, Rob Schram
Deel deze pagina
Posted by Abel Coenen on 10/09 at 03:19 PM
Leges: een discussie over heffen en invorderen na 1 juli 2013.
Al sinds de inwerkingtreding van de Wro op 1 oktober 2008 houdt het onderwerp leges de gemoederen bezig. Door de introductie van de ‘legessanctie’ worden gemeenten gedwongen om tijdig hun bestemmingsplannen te actualiseren. Plannen moeten binnen 10 jaar opnieuw worden vastgesteld. Te laat? Dat betekent dat geen leges mogen worden ingevorderd voor werkzaamheden die verband houden met het bestemmingsplan (artikel 3.1 lid 3 Wro). De legessanctie als stok achter de deur leidde tot een ware hausse aan actuele bestemmingsplannen richting 2013. Nu we ruim een jaar verder zijn, is de (zover wij weten) eerste jurisprudentie hierover binnen.
Over de regeling zijn twee discussies ontstaan. De eerste discussie over wat precies onder ‘werkzaamheden die verband houden met het bestemmingsplan’ moet worden verstaan. De tweede discussie over ‘invorderen’. Discussiepunt 1 laten we in deze blog even links liggen. Juist het tweede discussiepunt is voor nu namelijk interessant omdat recentelijk de eerste rechterlijke uitspraak nieuw licht op deze discussie heeft geworpen.
Wat was de discussie?
De wet spreekt expliciet van een verbod op ‘invorderen’. De discussie betrof de vraag of nu invorderen is verboden, wel leges mogen worden geheven. Leges invorderen is iets anders dan leges heffen. Het heffen betreft de legesbeschikking (‘het sturen van een rekening’) , terwijl het invorderen de daadwerkelijk actie behelst tot het overgaan van de incassering van het opgelegde bedrag.
Het gevolg hiervan is dat iemand die niet op de hoogte is van de exacte formulering in de wet, over zal gaan tot betaling van het geheven bedrag. En dat is leuk meegenomen voor de gemeente. Indien de aanvrager wel van de legessanctie op de hoogte is en niet overgaat tot betaling, tja, dan is dat jammer voor de gemeente. De gemeente mag immers niet tot invordering overgaan. Het was toch leuk geprobeerd…
Uit ons netwerk weten wij dat de nodige gemeenten ook bij gebieden waar de legesssanctie geldt leges willen heffen. “De gemeente heeft immers werkzaamheden uitgevoerd om bijvoorbeeld een aanvraag te toetsen, dus is het redelijk dat daarvoor betaald wordt.”
Wat is het nieuwe licht?
Een slimme burger uit Aalsmeer liet het niet zitten bij het niet-betalen van geheven leges op basis van een niet-tijdig geactualiseerd bestemmingsplan, maar stelde beroep in tegen het legesbesluit. En zo mocht de Rechtbank Amsterdam als eerste invulling geven aan de legessanctie uit artikel 3.1 lid 3 Wro (Rechtbank Amsterdam 27 augustus 2014, zaaknummer ECLI:NL:RBAMS:2014:5391).
De Rechtbank komt tot de conclusie dat het invorderen van leges ook inhoudt dat de gemeente geen leges had mogen heffen. De rechtbank komt tot deze conclusie op grond van het fair play beginsel en het beginsel van rechtszekerheid.
De Rechtbank lijkt overigens een optie open te houden om toch nog leges te kunnen blijven heffen in geval van verouderde bestemmingsplannen. Namelijk door in het legesbesluit expliciet te vermelden dat het bestuur niet tot invordering van het legesbedrag mag overgaan. Als de burger dan nog betaalt, tja, dat is dan aan hem of haar…
Meer informatie: mail ons of bel 010 2018555.
Deel deze pagina